Odwiedź Albanię, a będziesz chciał tam wrócić

Ten stosunkowo niewielki bałkański kraj leży u wybrzeży Adriatyku (północna część) i Morza Jońskiego (południowa część), graniczy z Grecją, Macedonią, Kosowem i Czarnogórą.

Turystom oferuje śródziemnomorski klimat, ciepłe morze, znakomitą kuchnię i niskie ceny, zróżnicowany krajobraz, starożytne zabytki i tętniące życiem miasta, ale też miejsca, gdzie można stanąć oko w oko z urokiem natury. Gdy dodamy do tego życzliwych i otwartych mieszkańców, zyskamy przepis na niezapomniane wakacje.

Polacy - a także turyści z innych części Europy i świata - coraz chętniej odwiedzają Albanię. Nie jest to jednak miejsce, w którym liczba urlopowiczów przyprawia o ból głowy i odbiera radość z podróży.

Największym miastem Albanii i jednocześnie jej stolicą jest Tirana. Została ona założona w 1614 roku przez Sulejmana Paszę Bargdżiniego. Mówi się, że zaczął on budowę miasta od postawienia meczetu, piekarni i hamamu, czyli sauny. Od 1920 roku, gdy Tiranę uznano tymczasową stolicą kraju, nastąpił jej gwałtowny rozwój.

Warto odwiedzić to miejsce i zobaczyć m.in. plac Skandebeg - serce miasta, czy misternie zdobiony meczet Ethem Beja. Turystów przyciąga do Tirany też jej nocne życie.

Z kolei miłośnikom plażowania Albania oferuje kilka pięknych miejsc z Durres na czele. To drugie pod względem liczby mieszkańców po Tiranie albańskie miasto leży nad Adriatykiem. Spragnionych wypoczynku i słodkiego lenistwa przyciągają szerokie plaże. Amatorów wakacyjnych aktywności - dobre warunki do uprawiania sportów wodnych, m.in. windsurfingu.

Najpopularniejszą nadmorską miejscowością, w której niegdyś na gościnę mogli liczyć tylko wysoko postawieni dygnitarze, jest Saranda. To miasto położone na skalistych górskich stokach na południu Albanii, nad morzem Jońskim, niedaleko greckiej wyspy Korfu. To właśnie z tej wyspy można dostać się do kurortu, np. wodolotem, co samo w sobie stanowi atrakcję turystyczną.

W pobliżu Sarandy znajduje się maleńka nadmorska miejscowość Ksamil. Jej czyste plaże i zachwycające widoki zadowolą najbardziej wybrednych wczasowiczów.

Na uwagę zasługuje także osada Butrinti, stanowisko archeologiczne wpisane w 1992 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO. W Butrini w starożytności istniała osada iliryjska, którą - według mitu - mieli założyć uciekinierzy z Troi. W VII p.n.e wieku przekształcona została w grecką kolonię, a w II w p.n.e trafiła w rzymskie ręce. Dziś można tam oglądać m.in. ruiny amfiteatru czy łaźni rzymskich.

Z licznych zabytków słynie m.in. leżące w środkowej Albanii nad rzeką Osun miasto Berat. Założono w głębokiej starożytności i od tamtego czasu przechodziło z rak do rąk. Dziś można tam zwiedzać cerkwie, meczety, chanaki a także katedrę. W 2008 Berat trafiło na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Dzięki charakterystycznemu położeniu na zboczu wzgórza nazywane jest miastem okien.

Albania to w skrócie góry i śródziemnomorski klimat. Jednak każde rozwinięcie tego skrótu odkrywa przed nami niekończącą się listę różnorodnych miejsc, źródeł czystego zachwytu. Bo trudno przejść obojętnie obok położonych wśród majestatycznych szczytów jezior, pelikanów leniwie kroczących u brzegów, oliwnych gajów, upstrzonego wodospadami kanionu rzeki Osum, czy prawdziwego cuda natury - źródła "Blue Eye".

Wspomniane "Niebieskie Oko", czy właśnie "Blue Eye" to znajdujące się w pobliżu kurortu Saranda źródło o głębokości 45 metrów. Woda, która wybija tam spod skały, ma zaledwie ok. 10 stopni Celsjusza. "Blue Eye" rzeczywiście może kojarzyć się z okiem - intensywnie niebieskie przy środku, jaśniejsze przy brzegach. Na pewno na długo zapadnie w pamięci.

Najwyższy szczyt Albanii to leżący na pograniczu Macedonii w paśmie gór Korab masyw o tej samej nazwie (2764 m n.p.m., dla porównania najwyższy szczyt w Polsce to znajdująca się po naszej stronie granicy część Rysów - 2499 m n.p.m.).

Albańskie góry to oprócz dostojnych szczytów, także krystalicznie czyste źródła. Co jakiś czas znajdują się ujęcia, gdzie można nabrać orzeźwiającej wody do butelek. Można tam spotkać miejscowego handlarza ziołami i miodem. Im bliżej dolin i wiosek, tym większa szansa na natknięcie się na przydrożny stragan z owocami i warzywami.

Dziś albańskie góry i doliny usłane są bunkrami. Skąd się tam wzięły?

Za czasów dyktatora-komunisty Envera Hodży (od 1944 do 1985 r.) Albania była bardzo izolowana od reszty świata. Hodża - w obawie przez inwazją z zewnątrz, kazał budować bunkry. Ocenia się, że w latach 1967-1986 powstało nawet 750 tysięcy bunkrów. Daje to 26 bunkrów na kilometr kwadratowy - trudno się dziwić, że dziś są wszechobecne.

Waluta: lek albański (ALL), 100 ALL to ok. 3,2 zł.

Dla kierowców: W Albanii respektowane jest polskie i międzynarodowe prawo jazdy. Kierowca musi posiadać ubezpieczenie OC - tzw. zieloną kartę (może być wydana przez polskie towarzystwo ubezpieczeniowe). Jeśli chcemy podróżować pożyczonym samochodem (będącym własnością osoby trzeciej lub firmy) trzeba mieć ze sobą notarialne upoważnienie od właściciela auta w języku angielskim.

Albańczycy często w sposób - jak to określa polskie MSZ - niefrasobliwy podchodzą do przepisów drogowych, dlatego zaleca się zachowanie wzmożonej ostrożności na trasie. Przy kolizji lub wypadku drogowym należy skontaktować się z konsulem.

Religia: W całej Albanii przeważa islam (ponad 60 proc.), a religie chrześcijańskie są zakorzenione w części południowej (prawosławie) oraz północnej (katolicyzm). Warto jednak pamiętać, że przez lata rządów komunistycznego dyktatora Envera Hodży (od 1944 do 1985 r.) kraj ten był sekularyzowany i Albania dziś jest państwem świeckim, a kwestie natury religijnej nie stwarzają problemów przyjezdnym.

Polska placówka: Ambasada RP w Tiranie, tel. kontaktowy: +355  694022011, tirana.msz.gov.pl